Gedwongen minimalisme – leven uit een koffer

Minimaliseren, het is een onderwerp waar ik veel over nadenk en graag over schrijf. Hoewel ik met mijn nostalgische verzamelaard waarschijnlijk nooit in hun voetsporen zal treden, laat ik me graag inspireren door echte minimalisten, die hun geld en tijd niet besteden aan ‘zomaar’-spullen, maar aan de dingen die ze echt nodig hebben, zodat er ruimte, tijd en energie overblijft voor belangrijke zaken in het leven.

Hier en daar probeer ik al een vleugje minimalisme in mijn leven door te voeren. Zo ging ik voor minder plastic, minder nieuw en minder nutteloos. Recent is daar – onverhoopt – een nieuwe uitdaging bijgekomen. Misschien denk je nu dat ik op het gebied van het schrijven van nieuwe artikelen aan het minimaliseren ben geslagen. Ik geef je geen ongelijk, het is hier de afgelopen weken angstvallig stil geweest. Ik was heel druk en mocht op twee geweldige tripjes, een luxeprobleem dat resulteerde in weinig blogverkeer, maar dit is niet waar ik op doel.

Afgelopen weekend is in mijn buurhuis brand uitgebroken – geen gewonden en ons huis staat er nog – met het resultaat dat ik nu bij mijn vriend uit mijn Lissabonkoffer leef. Behoorlijk minimalistisch toch? Ik mag niet klagen. Ik heb een bed, een dak boven mijn hoofd, een koffiezetapparaat met heerlijke koffie en bovenal iemand om tegenaan te kruipen. En eigenlijk was het best rustgevend om – zo lang je de basics maar hebt – niet te hoeven nadenken over wat je wilt aantrekken, welke make-up op moet of welk van je boeken je wilt lezen. Een minimalistische ervaring die ik anders niet zo snel zou meemaken.

Natuurlijk heb ik makkelijker praten dan onze buren, waarvan het huis en de bezittingen er sowieso veel erger aan toe zijn dan die van ons.  Maar zelfs als straks blijkt dat het een en ander beschadigd is – het huis is net weer vrijgegeven, dus ik ga zo kijken –  blijven dat maar spullen. Er zijn misschien één of twee onvervangbare dingen waar ik wel een traantje om gelaten zou hebben, maar zelfs als dat weg zou zijn, zijn de persoon of de herinnering die erbij horen er nog wel.

De vele meelevende woorden, de talloze logeeraanbiedingen, de praktische hulp en de oneindige grappen over de huisapp hebben me weer eens doen inzien dat ik meer dan genoeg heb: vrienden, familie  en een troep geweldige huisgenoten waarmee ik snel weer onder één dak kan vertoeven. Ik zeg niet dat ik mijn volledige huisraad vanavond nog aan de straat zal zetten, maar wil het gemaksgevoel van weinig wel graag vasthouden. Eens zien waar het me brengt.