Ik ben Hermien, een fair fashion fundamentalist die probeert haar leven te verduurzamen. Een doodnormale vrouw met een liefde voor kleding en een hart dat sneller gaat kloppen van koopjes. In dat kader ben ik al jaren een fanatieke kringloopsnuffelaar, maar dat was altijd meer uit eigenbelang dan om duurzaamheidsredenen.
Kledingmisère
In 2013 stortte het Rana Plaza, een kledingfabriek in Bangladesh, in. Ruim 1100 mensen kwamen om het leven, maar in de kledingindustrie veranderde ogenschijnlijk weinig. Maar bij mij wel. Langzaamaan keek ik achterdochtiger naar de jurkjes die ik in de paskamers aantrok. Volle winkelstraten gingen me tegenstaan. Wie heeft de kleding in die plastic tasjes gemaakt? Voor welk salaris? En wanneer heeft een eigenlijk mens genoeg schoenen?
In december 2015 (inderdaad, ik had nogal wat tijd nodig) besloot ik dat het genoeg was. Ik wil niet meer bijdragen aan de oneerlijke kanten van de kledingindustrie. Ik wil graag kleding die gemaakt is met respect voor het milieu, gemaakt door mensen die kunnen leven van hun salaris.
Zoektocht
Om mezelf houvast te bieden in een soms frustrerende zoektocht naar eerlijke kleren, ben ik mijn bevindingen op gaan schrijven. Zo houd ik mezelf bij de les en schep ik overzicht in een chaotische wereld van goedbedoelde initiatieven, talloze keurmerken en ondoorzichtige productieprocessen. Ik ben kritisch, maar wil de hoopvolle initiatieven ook vieren.
Ik ben geen duurzaamheidsengel: ik eet slechts deels biologisch, lees boeken nog het liefst op papier, word blij van een warme douche als ik chagrijnig ben en kan waar ik woon niet eens groenafval scheiden. Ik begon op de vierkante meters van mijn kledingkast om de wereld een stukje mooier te maken en dat breidt zich langzaam maar zeker uit naar de rest van mijn leven. Wie weet herken je iets in mijn obstakels, dan heb je vast iets aan mijn oplossingen voor een eerlijker en duurzamer leven.
