Mijn favoriete spullen

Hoewel ik graag nadenk en schrijf over het minderen in spullen ben ik zeker geen van materialisme losgezongen verlichte geest. Ik kan juist enorm genieten van de fijne spullen die ik heb. Daarom neem ik jullie vandaag mee op een kleine toer langs mijn meest favoriete bezittingen. Grappig genoeg zijn het allemaal familiestukken of dingen die  al mijn hele leven meegaan. In die zin gaan ze juist weer heel goed samen met minimalisme: dat draait immers niet om het hebben van zo min mogelijk spullen, maar om het bezitten van datgene waar je echt plezier aan beleeft.

Kastje

Dit kastje is de nieuwste aanwinst in ons huis. Nu onze servieskast, maar ooit stond het bij opa thuis en misschien zelfs bij zijn moeder. We hebben een keuken met niet heel veel bergruimte, dus het was al snel duidelijk dat ons servies in een aparte kast moest komen. Van een servieskast in de gemiddelde woonwinkel werd ik echt niet blij. Allemaal van die landelijke gevaartes of juist mega-strak, niet echt iets voor ons. Toen ik bij mijn ouders was, viel mijn oog op deze schoonheid, die bij gebrek aan een beter functie dienstdeed als spelletjeskast boven. De spellen hebben moeten verhuizen, want nu staat de kast te pronken in onze keuken. Hij ruikt zelfs nog lekker oud van binnen, hmm.

Tekening

Deze tekening maakte mijn tante van mij, een paar dagen na mijn geboorte. Er zijn er twee van, de andere hangt bij mijn ouders, tussen de tekeningen die van mijn broers gemaakt zijn. Dit is zo’n gevalletje: mee bij brand. Gelukkig is ‘ie lekker handzaam.

Poppenkastje

Nog een kastje en weer te danken aan opa. Hij maakte deze poppenkledingkast zelf voor mijn moeder en tante en tot voor kort zaten de door oma gehaakte poppenkleertjes er nog in. Dit kastje moest en zou meeverhuizen van mijn oude slaapkamer bij mijn ouders. Toen ik 11 was hebben mijn ouders het hele huis verbouwd en tijdens de housewarming gaven mijn broers en ik iedereen een rondleiding. Nadat hij het hele huis had bewonderd, zei opa tegen mij: ‘Weet je wat ik het mooiste vind? Dat dat kastje nog steeds op jouw kamer staat.’ Je begrijpt dat ik toen besloot om het nóóit meer weg te doen. Nu staat het bij ons in de gang en gooien we onze sleutels en zonnebrillen erop, maar wie weet is het ooit weer speelgoed voor een nieuwe generatie.

Foto


Dit is mijn oma. Ik heb haar nooit gekend, maar ben wel naar haar genoemd. Het lijstje werd weer door haar vader, mijn overgrootvader, gesmeed. Hij was koperslager. Ik kreeg het lijstje met deze foto erin bij mijn geboorte van mijn opa. Door deze foto heb ik het gevoel heb dat ik haar toch een beetje ken. Ik heb ook nog een mooie foto van haar als meisje van een jaar of 9, maar deze vind ik toch het meest bijzonder, omdat ze zo lief en vrolijk kijkt.

Knuffel

Ik ben vast niet die enige die zijn oudste en liefste knuffel mooi niet wegdoet. Konijn mocht altijd in bed (de andere knuffels moesten netjes afwisselen) en ik haatte het als hij in de was moest. Met zijn ene tuinbroek waar de gaten in vallen is hij bovendien mijn minimalisme-goeroe. Ook in ons nieuwe huis heeft Konijn een plekje in de slaapkamer gekregen.

Ik vond het nog best moeilijk om een selectie voor deze post te maken eigenlijk. Misschien toch maar een deel twee?