In 2013 ging een filmpje viral van een levend konijn dat geplukt werd om er een lekker zachte angoratrui van te maken. Kledingketen H&M stopte direct met het gebruik van angorawol en iedereen mocht zijn spullen tegen verkoopprijs in komen leveren, hoe oud en afgedragen ook.

Een paar maanden eerder stortte in Bangladesh een kledingfabriek is. Daarbij vielen ruim 1100 doden. Minister Ploumen voor Buitenlandse Handel en Ontwikkelingssamenwerking sloot een aantal akkoorden, maar bij de grote modeketens bleef het angstvallig stil.

Vergis je niet: ik ben dol op konijnen. Ik kan niet wachten tot ik thuis weer ruimte heb voor iets pluizigs met lange oren. Maar deze terugbrengactie vond ik behoorlijk hypocriet. Kleding kopen ging me steeds minder goed af, omdat ik daarmee ook zelf mijn ogen sloot voor ver-van-mijn-bed-ellende.

In december 2015 hakte ik de knoop door: voor mij alleen nog verantwoorde kleding zonder uitbuiting. Of tweedehands, want met een studentenbudget moet je realistisch blijven.
Het gevolg? Ik kocht eigenlijk geen kleren meer. Simpelweg omdat ik niet wist waar ik kon kopen wat aan die eisen voldeed. Goed voor mijn spaarrekening, maar blij werd ik er niet van.

Eigenlijk miste ik drie dingen:

Duidelijkheid:
Ik neem consumenten weinig kwalijk. Natuurlijk kun je je afvragen in hoeverre het realistisch is dat een Primark-blousje voor 8 euro in de winkel ligt. Anderzijds: van een tien of twintig keer duurder exemplaar valt net zo min te zeggen onder welke omstandigheden het gemaakt wordt. Er zijn allerlei keurmerken, maar die spreken elkaar vrolijk tegen.

Keuze:
Ik wil graag verantwoorde kleding, maar wel een beetje hip. En voor het combineren van kringloop op kringloop is regelmatig een groot gevoel voor stijl nodig, wat ik niet per se bezit. Het internet brengt eerlijke kleren gelukkig een stuk dichterbij. Je moet ze alleen weten te vinden.

Positiviteit:
Van grasduinen in verhalen over modische misstanden wordt geen mens gelukkig. Zonder mijn ogen te sluiten voor de realiteit wil ik graag focussen op wat wel mogelijk  is. Ik ben geen groene engel. Ik eet af en toe vlees, ben al helemaal geen veganist (no cheese, no life) en ik hou van een lange douche als ik chagrijnig ben. Ik ben er van overtuigd dat de wereld te ingewikkeld in elkaar zit om alles voor iedereen goed te kunnen doen. Maar ook dat je gewoon ergens moet beginnen.

In mijn ideale wereld hoeven onwetende winkelaars alleen nog maar te kiezen of dat shirtje leuker is in het blauw of in het rood, omdat alle kledingfabrikanten hun werknemers een leefbaar loon en veilige werkomstandigheden bieden. Tot die tijd gebruik ik deze KouweKleren als zaklamp om vondsten, verrassingen en soms ook frustraties rond de kledingindustrie uit te lichten.