Hoera! Één jaar fair fashion en wat ik daarvan opstak

Woehoe, feestje! Ik besloot een jaar geleden om alleen nog eerlijke kleding te kopen en ik heb het volgehouden zonder diepongelukkig te worden, failliet te gaan of in lompen te lopen. Niet gek toch? Om dat te vieren, eet ik vandaag een taartje en vertel je wat ik het afgelopen jaar leerde.

dscn8750

Eerlijk is ingewikkeld
Bij eerlijke kleding dacht ik toen ik begon voornamelijk aan de mensen die de kleding maken: grondstoffen verbouwen, weven, naaien, verven, enzovoort. Al snel kwam ik erachter dat dat niet het complete plaatje is. Want hoe zit het eigenlijk met het milieu? Hoe eerlijk is het om 10.000 liter water voor een nieuwe spijkerbroek te gebruiken? Of om een koe van z’n vel te ontdoen voor een paar schoenen? Ik zeg niet dat ik overal al uit ben, maar probeer in elk geval de duurzame kant van het verhaal steeds meer te betrekken in mijn keuzes. Dat gaat redelijk automatisch omdat ik een tweedehandsfanaat ben. Da’s trouwens best handig, want een studentenbudget en eerlijk kopen gaan niet per se samen. Hoewel alles goed doen bijna onmogelijk is, ben ik er van overtuigd dat elke stap bijdraagt aan verandering.

Er is genoeg
Na een maand of vier volledig in het duister te hebben getast, begon ik maar een blog om orde op zaken te stellen in mijn hoofd en mijn kast. Er ging een wereld van mooie kledinginitiatieven voor me open. Nog elke dag ontdek ik – vaak via medebloggers – nieuwe, inspirerende merken die het goed met de wereld en al haar bewoners voorhebben. Van dat-ga-en-kan-ik-nooit-neerleggen-voor-een-jas tot verrassend betaalbare alternatieven. Je moet ze alleen even weten te vinden en daar draag ik hier graag mijn ministeentje aan bij.

Ik heb genoeg
Iets wat ik echt niet bedacht had van te voren (noem me naïef): je kunt nog zoveel verantwoorde spullen aanschaffen, echt duurzaam ben je pas als je mínder gaat aanschaffen. Wat ik nu van harte probeer te doen. Dat gaat dan wél weer erg goed samen met een studentenbudget en met het feit dat eerlijk gemaakte kleding vaak van stukken betere kwaliteit is. Moet je alleen nog zorgvuldig leren kiezen, iets waar ik steeds geoefender in word.

Verantwoord is verslavend
Toen ik ging nadenken en lezen over mijn kledingconsumptie, werd ik automatisch meegesleurd in duurzaamheid en eerlijkheid op andere gebieden. Wederom de schuld van die verduveld inspirerende medebloggers, die naast hun duurzaam winkelbeleid ook nog vega/vegan eten, geen plastic gebruiken, überhaupt geen afval produceren, hun eigen energie opwekken of maar 50 dingen bezitten. Probeer je daar maar eens aan te onttrekken. Ik voel absoluut niet de noodzaak hen te overtreffen of me zelfs maar aan hen te meten, maar het voelt nu eenmaal een beetje gek om moeilijk te doen over een paar H&M-sokken en vervolgens je mandje bij de Action vol te gooien met zogenaamd rustieke ‘Home is where the heart is’- borden die een een vergelijkbare fabriek in elkaar gezet zijn (wat ik natuurlijk altijd fanatiek deed). Zo probeer ik regelmatig iets nieuws – van minder plastic tot minder dierlijke producten tot minder van alles – en probeer ik vol te houden wat bij me past. En dat bevalt prima.

‘Falen’ is niet erg
Sommige dingen lukken gewoon niet. Ik kan nog nergens mooie, fijne, eerlijke lingerie vinden en wandelschoenen heb ik ook ‘oneerlijk’ aangeschaft. Is dat erg? Moah. Natuurlijk vind ik het ergens wel naar dat voor mijn bh nog altijd iemand (of waarschijnlijker: vele mensen) in een sweatshop heeft zitten ploeteren, maar als zo’n ding niet goed zit, kun je er net zo goed geen dragen. Door naar een alternatief te zoeken, heb ik mijn aankoop in elk geval al beter doordacht dan dat ik anders zou doen, waardoor ik er langer plezier van zal hebben. En natuurlijk blijf ik zoeken tot ik een bevredigende oplossing vind.

Ik wil niet meer terug
Mijn eerlijke kledingmissie was sowieso al niet bedoeld als een tijdelijk experiment, maar als een definitieve omslag. Maar nu, na een jaar, kan ik vol overgave zeggen dat ik niet meer anders zou willen. Ondanks dat ik af en toe best in strijd ben met mezelf: moet ik nou die eerlijk gemaakte schoenen wel uit Spanje laten overvliegen? Waar kan ik nog over schrijven als ik tegelijk zo min mogelijk koop? En vinden mensen me niet te prekerig? Ik mis ‘gewoon’ winkelen eigenlijk niet meer en als ik me dat realiseer, geeft het me een fijn gevoel. Ik ben trots op mezelf als ik een zorgvuldige afweging heb gemaakt, zelfs als het perfecte resultaat er misschien niet tussen zit. En ik vind het geweldig als mensen een keer een andere keuze maken door iets wat ik geschreven heb. Mijn zoektocht is nog niet ten einde, maar de richting voelt goed (en dat zegt wel iets voor iemand met het oriëntatievermogen van een postduif met een hersenschudding).