Fraai of fout: H&M World Recycle Week

H&M gaat op de recycle-tour en de hele wereld mag meedoen. Van 18 tot 24 organiseert het merk de World Recycle Week: iedereen wordt opgroepen om zijn oude kleding in te leveren, zodat het gerecycled kan worden tot onder andere nieuwe kleding, zoals dit filmpje laat zien. Zo ‘wordt kleding geen afval’ en  ‘kunnen we een gesloten kringloop van textiel creëren’.

Als pleiter voor meer duurzaamheid op het gebied van kleding, kan ik hier natuurlijk alleen maar voor zijn. De kledingindustrie heeft een enorme impact op het milieu. Dat maakt de vele miskopen die de gemiddelde consument in zijn kast heeft hangen (ja, ik ook) extra schrijnend, naast de schade die het oplevert in je portemonnee.

Hypocriet
Het inleveren van kleding bij H&M  is geen nieuw concept. Al sinds 2013 hangen in de winkels bordjes die je aanmoedigen om je oude textiel in te leveren in ruil voor een aantal procenten korting op je nieuwe aankopen. En dat is precies waar het ongemak zit. Als één winkel gericht is op het aansmeren van meer, meer en nog méér nieuwe kleren, is het H&M wel. Dat op de Nederlandse homepage de Recycle Week wordt aangekondigd naast een must-have blouse van 9,99 euro is wat dat betreft veelzeggend.

printscreen hm homepage

Recyclen is leuk, maar nog altijd zijn de kleren die niet gemaakt worden het allerduurzaamst. H&M’s businessmodel is gebaseerd op veel en goedkoop, waarmee het bedrijf zelf grootveroorzaker is van die enorme hoeveelheden weggegooid textiel. Een milieucampagne van een keten die collectie na collectie voor bodemprijzen lanceert, dat nog jarenlang na een laatste online aanschaf papieren catalogi op de deurmat laat ploffen (gerust acht per adres, voor elke oud-huisgenoot één), daar kun je op z’n minst vraagtekens bij zetten.

Daar komt bij dat consumenten nog altijd bar weinig te horen krijgen over de omstandigheden waaronder deze duurzamere kleding gemaakt wordt. De Concious Collection, die al een paar jaar in de winkels hangt, is gemaakt van biologisch en gerecycled katoen, maar waar en door wie de kleren in elkaar gezet worden, is niet terug te vinden. Over haar ethische standaarden is H&M kort en vooral vaag.

Parasiet
Toch moet ik ook mijn hand in eigen boezem steken. Ik put – bij gebrek aan geld voor veel nieuwe kleding – immers ook voornamelijk uit tweedehands aankopen, waarvan de herkomst niet duidelijk en waarschijnlijk niet best is. In die zin leef ik dus ook van het ‘wegwerpsysteem’ dat merken als H&M in stand houden. Ben ik een modeparasiet?

Enerzijds wel. Zonder kringloopwinkel zou ik een stuk minder volle kledingkast hebben, iets waar ik als doodnormale vrouw niet per se gelukkig van wordt. Anderzijds probeer ik vooral te vermijden dat ik bijdraag aan wantoestanden in de kledingindustrie, iets waar H&M wat minder moeite mee lijkt te hebben. Ik ben dolblij dat zij zich op bepaalde vlakken wereldverbeterend opstellen, maar heb er moeite mee dat zij met deze pleister de daadwerkelijke open wond aan het zicht onttrekken, zonder moeite doen hem te genezen. En in tegenstelling tot kapotte knieën, heelt dit niet vanzelf.