Fair fashion verjaardag: mijn kledingkast wordt twee!

Ik vind het best een memorabele dag van het jaar: 1 december, de datum waarop ik twee jaar geleden besloot om geen oneerlijke kleding meer te kopen. Fair fashion of tweedehands, dat moest het worden. Het duurde even voor ik er mijn weg in gevonden had, maar inmiddels zou ik, mede dankzij KouweKleren, echt niet anders meer willen. 

Dit was het fair fashion jaar waarin..

  1. Steeds meer mensen naar me toe komen met vragen over eerlijke kleding
    Niet alleen zichtbaar, in de reacties op mijn schrijfsels hier, maar ook per mail, sociale media of gewoon in het dagelijks leven weten mensen me te vinden. Elke keer maakt mijn hart weer een sprongetje als ik me realiseer dat de interesse voor dit onderwerp alleen maar groeit. Er is zoveel mogelijk – ik geloof dat er voor iedereen een manier is om een duurzamere en eerlijkere kledingkast te creëren – en dat dringt steeds meer door.
  2. Ik mijn eerste echte lezingen over fair fashion gaf
    Ik schrijf graag, maar vertellen over duurzaamheid en eerlijke kleding vind ik net zo leuk. Het is veel directer en geeft me de kans om echt in gesprek te gaan met mensen en hen te helpen met oplossingen voor waar zij tegenaan lopen. Ik probeer hen te inspireren, maar ze zetten mij ook aan het denken met pittige vragen en leuke discussies. Het houdt me scherp!
  3. Ik meer en meer naar de duurzame kant van kleding kijk
    Ik kan duurzaam omgaan met kleding niet meer los zien van eerlijke kleding. Omdat het net zo goed oneerlijk is dat iemand met veel gevaarlijke chemicaliën moet omgaan om een broek voor mij te maken en ik het ook niet bepaald fair kan noemen dat voor die zelfde broek duizenden liters water verbruikt worden. Ik probeer daar mee om te gaan door beter te kijken naar de materialen vooral nog meer tweedehands te kopen. Tweedehands mijn eerste keus maken, ook al het niet om kleding gaat, is echt iets wat ik me sinds dit jaar eigen probeer te maken. Dat geldt niet alleen voor kleding trouwens, maar voor alles wat ik koop. Ik koop echt nog wel eens dingen hoor, maar mijn instinct wil ik ombuigen naar tweedehands.
  4. Mijn garderobe nog verder uitgedund en verduurzaamd werd
    Zo heb ik mijn eerste fair trade spijkerbroek mogen verwelkomen, maar vooral weer veel kleding de deur uit gedaan die toch niet optimaal was voor mij. Vooral op kledingruils heeft veel daarvan een nieuwe bestemming gekregen, maar ook heb ik het één en ander verkocht. Ik ben dit jaar gaan inzien dat zomaar spullen wegdoen zonder goede bestemming niet altijd even duurzaam is. Daarom probeer ik ook zorg te dragen voor de kleding die ik niet meer wil hebben. Daarbij probeer ik nog zorgvuldiger te kopen, zodat ik mijn kleding voortaan het liefst tot rafels zal dragen.
  5. Ik heel veel bloggers in het echt heb ontmoet
    Op verschillende evenementen waarvoor ik ben uitgenodigd (de sweatshop waar ik een paar uur werkte bijvoorbeeld) maar ook ‘zomaar’ in het wild. Ik kwam mijn collega’s van groene blogs opeens op allerlei plekken tegen. Dat is niet alleen leuk omdat het geweldig leuke personen zijn, maar ook omdat het zo vertrouwd voelt om te praten met mensen die met vergelijkbare onderwerpen bezig zijn. Elke keer als ik iemand voor het eerst ontmoet, leek het wel of je elkaar al een hele poos kent, puur omdat je online elkaars leven een beetje volgt. Ik krijg elke keer weer volop ideeën en goede moed van deze ontmoetingen. Dat geldt trouwens ook voor de gesprekken met alle groene ondernemers die ik dit jaar ben tegengekomen. Maar mijn ‘wishlist’ is zeker nog niet afgewerkt, dus er blijft nog genoeg koffie te drinken in fair fashion jaar nummer 3.

Kort samengevat kun je stellen dat mijn online en offline fair fashion leven steeds meer verwikkeld raken en dat bevalt me wel. Het is immers uiteindelijk de ‘echte wereld’ waarin we het verschil moeten maken, als het om duurzaam en eerlijk consumeren gaat. Ben jij er ook weer bij het komende jaar?

Beeld: Iris Zaagman